امام حسین علیه‌السلام به‌زبان حال مى‌فرمایند:
«اى کسانى که خودتان را حسینى مى‌دانید و براى من عزادارى مى‌کنید، من براى خدا قیام کردم و فرزند شیرخواره و بستگان و یاران و جان خود را فدا کردم. زن و فرزندان من در راه دین اسیر شدند، مبادا از هدف من که امر‌به‌معروف و نهى‌از‌منکر و آدم‌سازى بود، غفلت کنید.»
راستى اگر با تعقیب این هدف، هر مسلمانى یک نفر را هدایت مى‌کرد، آیا پس از چند سال، در روى کرۀ زمین غیرمسلمانى وجود داشت؟
این روزها متعلق به امام حسین علیه‌السلام است. بیاییم از امشب تصمیم بگیریم که هرکدامِ ما یک نفر را بسازیم. اگر در این کار مسامحه کنیم، گناه افرادى که به‌واسطۀ انحراف عقیدتى یا عملى مرتکب فساد و فحشا مى‌شوند، در نامۀ عمل ما هم خواهد بود.
چه جواب خواهیم داد اگر فرداى قیامت به ما بگویند: «تو مى‌توانستى از راحتى خود بگذرى و اقدامى کنى که این‌ها اصلاح شوند. چرا نکردى»؟
براى این کار باید از خودمان شروع کنیم. بعد خانواده را تربیت کنیم و بعداً به داد اجتماع برسیم؛ چون پدرِ دروغ‌گو محال است پسرِ راست‌گو تربیت کند. پدرى که غیبت مى‌کند، اگر به پسرش بگوید: «پشت‌سر مردم غیبت نکن»، امکان ندارد حرفش اثر داشته باشد. پدرى که باکى از کسب حرام ندارد، نمى‌تواند به پسرش بگوید: «در مال دیگران تصرف مکن.» پدرى که به عالَم غیب و بقاى روح اعتقاد ندارد نمى‌تواند فرزند معتقد به قیامت بار آورد
علامه کرباسچیان
