ما فقط مسئول خودمان نیستیم، بلکه بعد از ازدواج، مسئول تربیت بچه‌هایمان نیز هستیم. باید روش حضرت علی و حضرت زهرا (علیهما السلام) را در خانۀ خودمان پیاده کنیم تا در دنیا و آخرت سعادتمند و روسفید باشیم. در خانه‌اى که پدر، على و مادر، زهراست، امام حسن و امام حسین و زینب و ام‌کلثوم (علیهم السلام) پرورش مى‌یابند.
زینب کبرى (سلام الله علیها) چنان تربیت شده بودند که در روز عاشورا، بااینکه برادر و فرزندان و بستگانشان را از دست داده بودند و دشمن خیمه‌ها را آتش زده بود، بچه‌ها را در خیمۀ نیم‌سوخته جمع کردند و نماز شبشان را نشسته خواندند.
در بارگاه یزید هم با کمال شجاعت خطابه خواندند و دستگاه ظلم و ستم را رسوا ساختند و فرمودند:
«یا یَزیدُ، کِد کَیدَكَ وَاسْعَ سَعیَكَ وَناصِب جُهدَكَ فَوَللهِ لا تَمحو ذِکرَنا»؛
(ای یزید، هر نیرنگی می‌خواهی بزن و هر کارى مى‌خواهى بکن، به‌خدا سوگند تو نمى‌توانى یاد ما را از صفحۀ روزگار محو کنى).
اللهوف/ص۷۷
ملاحظه مى‌فرمایید که بعد از هزاروسیصدوپنجاه سال چطور نام‌هاى محمد و على و فاطمه و حسن و حسین و زینب (علیهم السلام) زنده است و بنى‌امیه گرفتار لعن و نفرین ابدى‌اند. حتى در شام که مرکز حکومت و خلافت معاویه و یزید بود، قبه و بارگاه دخت سه‌سالۀ حضرت سیدالشهدا با عظمت مثل خورشید مى‌درخشد و زیارتگاه میلیون‌ها نفر شده، و قبر معاویه و یزید مخروبه و پر از کثافت است. باید هم این‌طور باشد. چون امام حسین (علیه السلام) با حق بوده و حق همیشه زنده است، نام آن حضرت هم زنده و جاوید خواهد ماند.
پس اینجا دوراهى است: یک راه این است که بگوییم: «خدا باید بچه‌هاى ما را درست کند و ما مسئول آن‌ها نیستیم»؛ راه دیگر هم این است که خود را مسئول تربیت آن‌ها بدانیم. اگر اعتقاد داریم که مسئولیم و فرداى قیامت از ما مؤاخذه مى‌کنند که چرا بچه‌هایمان را تربیت نکردیم، باید از خودمان شروع کنیم و خانه را کانون مهر و عاطفه کنیم تا بتوانیم فرزندان شایسته‌اى بسازیم.
علامه کرباسچیان
