شعر آقای علی‌رضا میرزایی (حامد)

بسم الله الرحمن الرحیم

هم‌سفر آفتاب

مهر سپهر ادب و دین و داد

اختر روشنگر راه سداد

عارف وارستۀ اهل‌نظر

عالم والاگهر پاک‌زاد

دیده فروبست از این خاکدان

حضرت علامۀ نیکونهاد

شیخ علی‌اصغر کرباسچی

کو ز ازل دل به جهان‌دار داد

بندۀ محبوب خدا بود و شد

یار علی در ورع و اجتهاد

سرو خرامان گلستان دین

قطب بلند‌اختر مردان راد

دل چو ز دنیای فریبا برید

در ره تسلیم و رضا پا نهاد

قلعۀ مستحکم ارشاد را

نیز به بازوی محبت گشاد

یافت از او رسم وفا آبرو

خطِ شرف یافت از او امتداد

ماه شب‌افروز و همای خرد

ابر گهربار و فروغ فؤاد

روز در اندیشۀ گل‌پروری

در سحر از عطر دعا بود شاد

بود وفادار و فداکار بل

چشمۀ ایثار و نسیم وداد

نطفۀ اخلاق و خلوص و کمال

یافت به دل‌ها ز دمش انعقاد

در غم فقدان جگرسوز او

جلوه‌گر آمد هنر اتحاد

صدق و صفا بود از او وام‌دار

زنده شد از فکرت او اعتقاد

در ره دین عمر به سر برد و کرد

در ره بیداری انسان جهاد

بود همو هم‌سفر آفتاب

بود همو هم‌نفس بامداد

راه صلاح آمد از او پایدار

بست در فسق و فجور و فساد

شمع هدایت شد از او شعله‌ور

گشت از او سوق ضلالت کساد

بزم صفا رونق از او یافته

سوخته زو خاروخس ارتداد

بنده شد و زندۀ بیدار شد

زیور علم آمد و زین عباد

روشن از او چشم و چراغ امید

خرم از او گلشن توحید و داد

معرفت‌آموز هزاران گهر

آن‌که چو او مادر گیتی نزاد

پرورش جان و روان کارساز

آمده از بینش آن زنده‌یاد

بود مریدان خداجوی را

پیر و پدر، مرشد و شیخ و مراد

پند حکیمانۀ او رهگشا

توشۀ باارزش روز معاد

رو به خدا حامد شوریده گفت:

سایۀ لطفش ز سرم کم مباد

۸تیر۱۳۸۵