بسم الله الرحمن الرحیم
فرزند عزیزم، سلام علیکم
اگر کسى گمان کند که بالاتر از شرح صدر و داشتنِ روح بزرگ، نعمتى در دنیا هست. اشتباه کرده است. چرا؟ براى اینکه در زمان خود ما، طلبۀ پرظرفیت که سه شبانه‌روز غذا نخورده و یک قران پول قرض کرده بود تا شام بخورد، وقتى مى‌فهمید در حجرۀ مجاورش طلبۀ دیگرى بى‌‌شام است، پول را به او مى‌داد و درعین‌‌حال خوش بود و گرمِ عشق به محبوب؛ اما فردِ کم‌‌ظرفیت اگر فرضاً یک روز چیزى براى ناهار نداشته باشد، خودکشى مى‌کند! آیا باوجود این نمونه‌ها، پرظرفیت‌بودن بالاترین نعمت نیست؟
آرى، نشانۀ انسان بزرگ این است که حالش همیشه یکسان باشد؛ یعنى اگر یک‌میلیون تومان سود کرد یا همین مقدار ضرر کرد، فرقى در حالش پیدا نشود. مسلماً اگر سود و زیان در نظر انسان یکى نشود و روزى که این مقدار را به دست مى‌آورد شاد شود، روزى که ضرر مى‌کند هم متأثر خواهد شد. ولى انسان پرظرفیت حالش همیشه یکسان است.
شخصى مى‌گفت: «من شصت سال با مرحوم آقاى بروجردى نشست‌وبرخاست داشتم؛ اصلاً حوادث در ایشان اثر نمى‌کرد.» امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «خداوندِ عالَم زهد را در دو کلمه از قرآن جمع کرده است: «لِکَیْلا تَأْسَوا عَلى ما فاتَکُمْ وَ لاتَفْرَحوا بِما آتاکُمْ»؛ (...تا براى آنچه از دست شما رفت، غمین نباشید و براى آنچه به دست شما مى‌آید، خوشحال نشوید).»
آرى، گفتن این مطالب آسان است، و پیاده‌‌کردنش بسیار مشکل.
درضمن، اگر مى‌‌خواهى در آینده به مردم خدمت کنى و فرزندانى با جسم و روح سالم تحویل جامعه بدهى که وجودشان منشأ اثر باشد، کافی نیست که فقط خودت این روحیه را داشته باشى، بلکه باید همسرت هم این‌طور باشد و روحیۀ او را چنان بسازى که همۀ دنیا در نظرش یک مشت خاکستر شود. آن‌وقت مى توانید در زندگى موفق شوید و کارهاى بزرگ انجام دهید و انسان‌هایى سالم و اثرگذار تربیت کنید و از عمر خودتان نتیجه بگیرید.
خدا نگهدارت باد
۱۰آذر۱۳۶۴
